West Canada & USA 2018: Dag 9 Radium Hot Springs - Kootenay National Park

Zo, nu de was erin zit heb ik even tijd voor een nieuw blogje. We zijn inmiddels aangekomen in ons volgende hotel waar we twee nachten zullen verblijven: het Canmore Rocky Mountain Inn in Canmore. Dit is een plaatsje net buiten Banff National Park, van alle gemakken voorzien. Waar onze andere hotels en motels doorgaans meer 'onderweg' hotels zijn, is dit een wat meer vakantie-achtig hotel. Het wordt in de winter ook gebruikt als onderkomen voor wintersporters. We hebben weer een heerlijke grote kamer (helaas niet met mountain view, maar je kunt niet alles hebben) en het plafond van de kamer loopt schuin af waardoor het extra ruimtelijk overkomt. En zelfs een bad wat je ook echt als bad kunt gebruiken. Hier kunnen we wel twee nachtjes overleven.

Maar het begon allemaal vanmorgen vroeg. Rond een uur of 8 werden we wakker. Mooi, als ik vroeg genoeg wakker was kon ik nog een stukje formule 1 kijken. We zijn even gaan ontbijten en na het ontbijt het ik de laatste 10 rondjes nog kunnen aanschouwen en kunnen zien hoe Max Verstappen een mooie podiumplaats heeft bemachtigd op het circuit van Spanje. Daarna hebben we ons opgefrist en zijn weer in de auto gestapt om richting Kootenay National Park te gaan. We zaten nog geen 5 minuten van de ingang vandaan. Na het betalen van de entree maakten we onze eerste stop direct na de entreepoortjes, daar zit namelijk meteen al Sinclair Canyon, waar je met de auto doorheen rijdt. Na wat foto'tjes geschoten te hebben vervolgden we onze weg over de Kootenay Highway, de enige weg die door dit park loopt. Even later kwamen we een bord tegen: 'Bears on Road'. Meteen was onze aandacht erbij en gingen onze beer-voelsprieten uit. Maar ze ware hier niet zo moeilijk te missen. Al snel zagen we in de verte een stilstaande auto en iets zwart-bruins in het gras naast de weg. Dat moest een beer zijn. Gelukkig zijn er nog steeds dingen in het leven waardoor je zo blij als een kind kunt worden, en dat werden we :). We stopten onze auto achter de reeds stilstaande auto en met mijn 'tele'lens probeerde ik wat goede plaatjes te schieten. Toch voelde het stilstaan niet helemaal fijn, niet omdat de beer ons gevaarlijk leek, maar omdat je eigenlijk geacht wordt niet te stoppen voor beren of andere wilde dieren. Het is immers gewoon een snelweg waar je 90 km/u mag rijden. Achter ons waren inmiddels nog veel meer auto's gestopt en toen het de beer te druk werd rende hij het bos weer terug in. Zo, die was in de pocket! Echt geweldig. We reden weer verder en niet veel later zagen we in de verte de volgende beer oversteken. En vervolgens leek het echt nationale berendag te zijn, want toen troffen we de derde beer! En volgens mij was het nu een Grizzly beer. Want niet bruinzwart. Is dan een grizzly toch?! :D

Daarna reden we uit de beren-zone op weg naar al het moois wat dit park ons nog meer te bieden had. Wel apart, want daarna hebben we dus geen beer meer gezien. Tijdens de rit werden we continu getrakteerd op prachtige vergezichten. Ja, dit is het echte West-Canada. Dit is waar we voor kwamen. Langs de weg hebben we nog een aantal viewpoints en wandelingen gedaan, waarbij de paint pots en marble canyon er uitsprongen. Naar de paint pots moesten we een niet al te lange wandeling afleggen en eenmaal daar aangekomen was het op sommige plekken een nog vrij modderige bedoening, waardoor het plankje lopen was. Onze schoenen hebben nu een okerkleurige rand van de ijzeroxide dat hier in de grond zit. Hierdoor hebben de 'pots' ook hun kleur gekregen. In de 19e eeuw haalden de 'Kootenay', het inheemse volk van toen, oker uit de grond voor ceremonies en voor handel. Hiermee besmeurden ze hun eigen lichamen en maakten ze er tekeningen mee op de rotsen. Later werd het oker commercieel gezien steeds interessanter en werd het in eerste instantie uit de grond gehaald door te graven. Later, zo rond 1920, werden graafmachines en trein karretjes ingezet. Het werd voornamelijk gebruikt als pigment basis voor verf. En nu, bijna 100 jaar later, mogen wij de mooie, gekleurde 'vijvers' aanschouwen.

Een stukje voor het einde van het park kun je nog een wandeling maken naar marble canyon. Ook dit is weer geen hele lange hike, maar er zijn wel een hoop treden te beklimmen. Eigenlijk loop je door bruggen heen en weer over de canyon en via paden erlangs. Zeer indrukwekkend, hoe diep deze canyon is! Ik denk dat we op het hoogste punt toch wel bijna 100 meter boven het stromende water stonden. Ook hier in Kootenay NP is het een en ander een keer afgebrand. Het is bizar om te zien hoe snel de natuur zich herstelt en hoe snel het alweer volstaat met jonge, zeer groene, naaldbomen. Toen we het einde van de canyon hadden bereikt liepen we de weg weer terug. Bij de continental divide maakten we nog een korte stop. Hier worden zowel Banff NP en Kootenay NP als British Columbia en Alberta van elkaar gescheiden. Na deze laatste stop was het inmiddels alweer 16.00 uur geweest en konden onze ogen niet nog meer schoonheid aan. Daarom zijn we even ergens wat gaan eten en via de Trans-Canada Highway naar ons hotel in Canmore gereden. We checkten in en tussen 17.00 en 18.00 uur hadden ze hier gratis wijn, dus daar lustte ik er inmiddels wel eentje van. Inmiddels is het nu 21.00 uur en zit ik te wachten totdat de droger klaar is. Dat kan nog wel eventjes duren. Altijd leuk, de was doen tijdens vakantie :|. Daarna nog even vouwen en dan snel opfrissen en naar bed! Hopen dat morgen net zo'n prachtige dag wordt als vandaag.