West Canada & USA 2018: Dag 12 Lake Louise - Icefields Parkway

We werden wakker door wat hard pratende Aziaten op de galerij van gebouw 4 van Lake Louise Inn. De main building van dit complex is prachtig, maar de bijgebouwen zijn na bijna 40 jaar wel aan vervanging toe. De ventilatie in de douche deed het niet en er was geen airco, dus het werd behoorlijk heet op de kamer. Maar goed, dat even ter zijde. We hebben vanochtend bij dezelfde plek ontbeten als dat we gisteravond gedineerd hadden, bij de backpackers aan de overkant. Het is een gezellig cafe met een houten uitstraling. We hadden geen ontbijt bij het hotel dus dat ontbijt zijn we bij Bill Peyto's cafe gaan halen. Even geen continental breakfast en we hebben heerlijk gesmuld van ons verse ontbijt met sunny eieren, scrambled eggs, bacon, witbrood en aardappeltjes (ja, vraag me niet waarom), maar deze smaakten er eigenlijk wel lekker bij!

Vandaag gingen we van Lake Louise naar Hinton, waarbij je dus over een van de beroemdste wegen ter wereld gaat: de Icefields Parkway. En nu juist precies op deze dag begon de dag erg bewolkt! Dat was nou verschrikkelijk jammer. Gelukkig heb ik met dit scenario rekening gehouden en zullen we over twee dagen de weg weer terug nemen, in de hoop dat het weer dan beter is. Ook dan is er een kans natuurlijk dat het niet beter en misschien nog wel slechter is, maar beter iets dan niets. De Icefields Parkway is een behoorlijk lange weg, van begin tot eind 1-baans en loopt door het hart van Jasper National Park heen. Ik denk 10-20 minuten nadat we de weg op waren gereden zagen we een auto langs de kant staan. We zagen de man die erin zat ergens naar kijken in de berm. Ik keek opzij en jahoor, meteen de eerste beer van de dag, een Grizzly. Even verder draaiden we om om achter de man in zijn auto te gaan staan. We kregen echter geen goed zicht op de beer en ik besloot daarom uit te stappen. Om de beer goed te kunnen zien moest ik een paar meter van de auto vandaan lopen. Andere campers en auto's waren ook gestopt en stapten ook uit. Totdat de man die de beer had gesignaleerd vanuit zijn auto riep dat we niet uit moesten stappen, omdat er een 'huge mam' in de buurt van de kleine was. Ik voelde me op dat moment totaal niet onveilig, de beer was zeker op 50-70 meter afstand en liep hoog in de berg. Onervaren als ik echter met beren ben besloot ik zijn advies maar op te volgen en terug in de auto te stappen. Je weet het maar nooit! Terug in de auto begon de beer zijn wandelingetje en stak ook nog de weg over dus we hadden alsnog een super uitzicht op de Grizzly. Moeder was nergens te bekennen en hebben we dus niet gezien. We zijn alleen wel erg benieuwd naar wat grotere beren, want tot nu toe hebben we alleen vrij kleine beren gezien.

We vervolgden onze weg over de Icefields parkway. Het was een behoorlijke trip. Onderweg zijn we op enkele punten gestopt, maar helaas maakte het weer dat het nooit spectaculair werd. Bij Bow Summit (een uitkijkpunt op Peyto Lake) moesten we wederom een heel stuk ploeteren door de hoge sneeuw. Daar waren we na gisteren echt wel klaar mee, maar ja, we wilden het toch graag zien, dus evenwicht weer goed bewaren en stap voor stap proberen niet mis te stappen of uit te glijden. Aangekomen bij het uitkijkpunt was het meer nog bevroren, slecht een heel klein stukje was ontdooid en daaraan konden we zien hoe blauw dit meer normaal gesproken is. Door de vele bewolking was de magie er ook wel een beetje af. Jammer, maar helaas, we hadden gelukkig al heel veel mooie dingen gezien. Halverwege de trip kwamen we aan bij het Columbia Icefield. Om aan de voet van deze gletsjer te komen moesten we ook weer een stukje door de sneeuw op een helling. We kwamen wat Nederlanders tegen die net terug kwamen van de gletsjer en ze vertelden ons dat het echt de moeite waard was, dus dat we even moesten doorzetten door de sneeuw. En inderdaad, eenmaal bovengekomen was het erg mooi. Je had ook de mogelijkheid om een tour te boeken naar de gletsjer. Je gaat dan met een bus een stuk hoger de gletsjer op, via een weg aan de zijkant. Je kunt dan tijdens die tour ook op het ijs zelf staan. We zagen bussen af en aan rijden. De gletsjer is gigantisch, de bussen die we in de verte zagen waren heel klein, dus zo konden we de grootte van de gletsjer in ons opnemen. Ooit was het ijsveld nog veel groter. Sinds 1886 is het ijsveld 60% in grootte afgenomen!

Tijdens ons bezoek probeerde de zon door te breken, maar dat lukte toch niet helemaal. Weer terug bij de weg ben ik nog even naar binnen gegaan bij het Columbia Icefield Discovery Center voor een toiletbezoek. Het zou immers weer een flinke tijd duren voordat we weer een enigszins normale toilet tegen zouden komen. Bij het Discovery Center was het enorm druk, zeker voor het laagseizoen. De parkeerplaats stond erg vol met auto's en campers. Het bleek dat je bij die Center tickets voor de Glacier Skywalk kon boeken. Dit is zo'n glazen skywalk die ze in de Grand Canyon ook hebben, maar nu boven de Sunwapta Valley. Vooral een toeristentrekker en portemonneetrekker, vonden wij. Op diverse punten in dit park heb je echt prachtig uitzicht, daarvoor hoef je niet op een glazen plaat te gaan lopen.

Na het Columbia Icefield hebben we nog een watervalletje bezocht en zijn we aan het einde van het park nog naar Medicine Lake (weinig water) en Maligne Lake (nog grotendeels bevroren) gereden. We kwamen in het gebied van de Caribou en inderdaad, op de terugweg over de Maligne Road kwamen we er een tegen die midden op de weg stond te chillen. Er was verder geen ander verkeerd dus we kregen een privé show. Mannelijke caribou's verliezen ieder jaar hun gewei en vrouwtjes hebben vaak geen gewei of een kleine, dus we konden niet zien of het om een mannetje of een vrouwtje ging. Verder zagen we nog wat Bighorn sheep langs de weg en nog wat ondefinieerbare lama-achtige wezens in de wei dichtbij Jasper. Inmiddels was het bijna 20.00 uur en hadden we echt weer een knorrende maag. Bij ons gaat het altijd van: oh, dan kunnen we dit ook nog wel even bekijken, oh en dan dat ook nog wel, met de gedachte dat het hier allemaal gigantisch uit elkaar ligt zijn we dan zo weer een paar uur verder. Nu zijn we aangekomen in ons hotel in Hinton waar we twee nachtjes zullen verblijven. De kamer is weer lekker Noord-Amerikaans ruim. Morgen zijn de weersvoorspellingen weer niet al te best met veel regen op het programma, dus het wordt even afwachten of we de hot springs hier in de buurt op gaan zoeken of dat we toch de geplande 13 km lange trail in Mount Robson provincial park gaan doen. Jullie zullen het snel genoeg weten :)

Oja, we kwamen ook nog een zwarte beer tegen, de teller staat nu dus op vijf :) (drie zwarte en twee Grizzly's).

Ps. een berichtje naar aanleiding van mijn blog's is altijd leuk!

Afstand gereden: 403 km
Weer: zwaar bewolkt en tussen de 14-22 graden
Stappen gezet: 10.201 (6.6 km)