Omdat we gisteren, omdat we te moe waren, de Bow Valley parkway niet helemaal afgemaakt hadden wilden we deze weg deze ochtend alsnog helemaal afrijden, totdat we zagen dat het laatste gedeelte van deze weg afgesloten was. Alweer iets afgesloten! Het wordt nu soms wel een beetje vervelend. Regelmatig zien we borden met bezienswaardigheden waar dan weer een bordje closed of closed for the season bijstaat. Vooral de meeste campgrounds zijn nog gesloten. Gelukkig maken we daar geen gebruik van. Maar ook nog een hoop gebieden zijn nog afgesloten, waardoor logischerwijs de wandelingen die in dat gebied te doen zijn ook zijn afgesloten. Vandaag reden we vanuit Banff naar Yoho (wat natuurlijk de ganse dag doorging als Yolo NP) National Park. Dit park ligt ten westen van Lake Louise, waar we dezelfde avond de nacht zouden gaan doorbrengen in het Lake Louise Inn.
Door het afgesloten stuk op de Bow Valley Parkway reden we dus weer een stuk terug om op de Trans-Canada Highway te komen. Van daaruit was het nog ongeveer een half uurtje naar de ingang van Yolo National Park. Onze eerste stop was niet een bijster interessante stop. Dit was bij het spiral tunnel viewpoint. Vroeger had men een spoor aangelegd over de kicking horse pass, maar die liep nogal steil. Het kostten de treinen enorm veel kracht om de pas over te komen. Dit moest slimmer kunnen, bedachten enkele snuggere lui. We maken een ronde tunnel in de berg, die geleidelijk aan stijgt. Zo gezegd, zo gedaan en nu hebben ze daar dus een viewpoint bij gemaakt. Als je 'geluk' hebt en er net een trein aan komt rijden dan zie je die in de berg verdwijnen en zonder dat de achterkant al in de berg is verdwenen verschijnt de voorkant van de trein alweer uit de tunnel. Spec-ta-cu-lair, niet?! Jammer dat we eigenlijk net een paar minuten te laat op de parkeerplaats bij het spiral tunnel viewpoint aankwamen, want vakantie-collega's vertelden ons dat ze net ervoor een beer over het terrein hadden zien lopen. Jammer, dat hebben we net gemist.
Hierna zijn we naar Emerald Lake gereden. Wat een prachtig meer is dit! We gingen de Emerald Lake loop trail lopen. Deze was ongeveer 5 km. Na een paar honderd meter kwamen we het eerste obstakel tegen: we moesten een stukje door de Avalanche zone. Nu hoefden we niet bang meer te zijn voor een lawine, maar er lag wel nog een paar meter sneeuw van de lawines van afgelopen wintermaanden. We klauterden over de enorme berg met sneeuw. Gelukkig werd het pad op enkele stukken na sneeuwvrij en konden we lekker doorlopen. Halverwege de wandeling hadden we een prachtig uitzicht op het meer. Maar toen. Toen moesten we nog de andere 2.5 km aan de andere kant van het meer afleggen, zeg maar aan de schaduwzijde. En schaduwzijde betekende in dit geval dat er nog een beetje sneeuw op het pad lag. Op sommige stukken was de sneeuw bijna een meter hoog! Dit was een uitdagend gedeelte van de wandeling. Je zult namelijk denken: een beetje sneeuw, daar loop je toch zo overheen? Nou, vergis je niet, je moest goed proberen te lopen op de platgedrukte sneeuw, anders stapte je mis en zakte je meteen tot aan je knie of verder de sneeuw in, waarbij ook je evenwicht verloren kon gaan en je helemaal om kukelde in de sneeuw. Uiteraard gebeurde me dat natuurlijk wel een keer en ook maakten we dikwijls een misstap. Niet fijn! Ik wist dat de condities in deze tijd van het jaar nog winters konden zijn, maar nu liepen we met 26 graden en zon door de sneeuw te banjeren. Opvallend overigens dat we tijdens de trail bijna alleen maar Nederlanders en Belgen zijn tegengekomen. Gisteren tijdens de ink pot trail begonnen we ook al Engels tegen een stel te praten, die uiteindelijk ook uit Nederland afkomstig waren. De Nederlanders zijn hier oververtegenwoordigd!
We waren blij dat we de loop hadden voltooid en hebben bij de auto even gerust met een lekker koel drankje. Na de trail reden we langs de natural bridge. Dit was oorspronkelijk ooit een waterval. In de loop der tijd heeft het water zijn weg door wat gaten in de rotsen gevonden en is de rots inmiddels uitgeslepen tot een een natuurlijk brug. Ooit zal dit veranderen in een gorge.
Als volgt zijn we richting de wapta falls trail gereden. Vanaf Highway 1 rijdt je eerst ongeveer 2-3 km over een onverharde weg. Op de parkeerplaats begon de trail. We zagen dat deze nog 2.5 km enkele route was. Dat zou in totaal nog 5 km zijn. Na de kilometers die we al hadden afgelegd vonden we het net aan de lange kant, maar we zijn hem toch maar gaan doen, anders waren we voor niks gekomen. En het begin van de trail zag er lekker vlak uit. Dat was natuurlijk pure schijn, want hoe ontstaat meestal een waterval? Juist, wanneer er een hoogteverschil is. Dus na een kwartier lopen begon het pad alweer te stijgen. We hadden echter weer wat hernieuwde energie opgedaan, en het ging dan ook prima. Aan het einde van de trail moesten we een steil pad naar beneden lopen om helemaal onderaan de waterval te komen. Op diverse hoogtes kon je de wapta falls bekijken. Toen we helemaal beneden waren werden we beloond met een prachtige regenboog die voor de waterval verscheen. De weg terug was voornamelijk dalend, dus we bereikten de auto alweer snel.
Na de wapta falls wilden we nog drie dingen zien, maar twee daarvan waren gesloten (verrassend). Als laatste stond Lake Louise zelf op het programma. Waren we die nog bijna vergeten, want morgen zouden we alweer de route inzetten naar Jasper NP over de icefields parkway. We reden vanaf de wapta falls trail terug naar Lake Louise, waar we die ochtend langs waren gereden. Daar aangekomen moesten we nog 4 km met de auto klimmen. Een bord waarschuwde ons voor nauwe en steile wegen, maar dan hebben ze de Franse Alpen nog niet gezien ;). Met z'n vieren naast elkaar was je nog boven gekomen. We parkeerden de auto en liepen naar het meer toe. De temperatuurmeter gaf nog maar 16 graden in plaats van 26 graden aan. De jassen werden dus weer van stal gehaald. Lake Louise was net als Lake Emerald nog grotendeels bevroren. Het was moeilijk voor te stellen dat hier binnen een paar maanden enorme activiteit op het water te zien zou zijn. Geen blauw meer voor ons dus, maar de witte sneeuw is ook prachtig om te zien. De zon verdween achter de bergen en toen vonden we het mooi geweest voor vandaag. We zijn in gaan checken bij Lake Louise Inn en zijn wat aan de overkant gaan eten bij Bill Peyto's cafe waar we onze maaltijd hebben genuttigd tussen voornamelijk backpackers die in het bijbehorende hostel hun onderkomen hadden.
Afstand gereden: +- 210 km
Weer: 26 graden en zonnig
Stappen gezet: 20.446 (13.8 km)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten