West Canada & USA 2018: Dag 6 Glacier National Park (USA)

We hebben vannacht heerlijk geslapen in het Greenwood Village Inn. 'S ochtends stond ons een heerlijk ontbijtje te wachten. In de meeste hotels hebben we een standaard continental breakfast wat meestal niet zo heel bijzonder is, maar er zitten hotels en motels bij die wat meer hun best doen om het ontbijt wat meer bijzonder te maken. Bij de vorige hotels kwamen we vaak niet verder dan wat bagels, toast met cream cheese of jam, gebakken en gekookte eieren (uit de diepvries he), zelfgemaakte wafels uit een wafelijzer (klinkt bijzonderder dan het is) en cereals. Deze ochtend stonden er echter heeerlijke (maar wel erg grote) muffins op ons te wachten, drie verschillende soorten zelfs. Dat was nog eens smullen. We hebben vandaag een beetje de rebelse toerist uitgehangen en twee muffins als lunch meegesmokkeld ;).

Na het ontbijt waren we gereed om naar het eerste nationale park op onze route te gaan: Glacier National Park. Tijdens onze reis wilde ik per se dit park aandoen, omdat ik er prachtige plaatjes van had gezien. Tijdens de voorbereiding van deze reis kwam ik er achter dat we misschien wel erg vroeg in het jaar zijn voor dit park. Een groot deel van de going-to-the-sun road (de hoofdweg door dit park) is namelijk in mei nog gesloten, omdat ze de weg nog sneeuwvrij aan het maken zijn. Dit sneeuwvrij maken duurt maanden lang en hiermee zijn ze doorgaans tot aan het einde van juni bezig. Pech voor ons dus, want dat is nou juist precies het mooiste gedeelte van het park. Desondanks leek het me toch de moeite waard om dit park te bezoeken. Dus vol goede moed gingen we op weg naar de west entrance van Glacier NP. Bij de ingang van het park zagen we de toegangsprijs. Dit was 30 dollar voor 7 dagen. De toegangspoortjes waren onbemand dus je was aangewezen op self-payment; oftewel: 30 dollar in een envelop stoppen en in een bus gooien. Dat hadden we natuurlijk weer niet gepast! Ja, en dan? Niemand bij de kassa's om geld te wisselen. Visitor Centers die nog dicht zijn. En als we minder in de envelop stopten hadden ze wel al onze gegevens die we op het kaartje moesten schrijven, zoals ons kenteken. Dan krijgen we straks nog een naheffing in de bus, omdat we te weinig hebben betaald. Voor de tweede maal deze dag hingen we de rebelse toerist uit en vonden we het mooi zo. Bovendien, driekwart van het park is nog gesloten en daarnaast zijn we er maar een middagje! O ja, en het was slecht weer. Er reden overigens wel heel veel auto's door de ingang zonder te stoppen. Zouden ze allemaal al in de afgelopen 6 dagen hebben betaald? ;)

Aan de westkant van het park was de weg geopend tot aan het einde van Lake McDonald. Daarna was de weg dus afgezet en kon je niet verder rijden. Bij Lake McDonald waren er enkele wandelingen te doen en wij zijn de Lake Johns Loop trail gaan lopen. Deze trail zou 1.8 mile zijn (3 km). De andere wandelingen waren allemaal boven de 10 km dus deze trail leek ons een mooi opwarmertje voor de vakantie. Aan het begin van de trail werden we meteen gewaarschuwd met een bord dat we 'Bear Country' ingingen en dat het betreden van dit gebied op eigen risico is. En dat het zeldzaam is, maar dat er mensen aangevallen en zelfs gedood zijn door beren. Heerlijk, hiermee begin je gelijk met een fijn gevoel aan de wandeling, vind je niet? Deze wandeling moest naar John's Lake leiden. Na een flink stuk door het bos gelopen te hebben kwamen we aan bij het meer. Er was echter geen duidelijk uitkijkpunt en ik zei dat we waarschijnlijk nog even door moesten lopen en dat er zo wel weer een echt uitkijkpunt zou komen. Helaas, dit punt kwam natuurlijk niet meer. Inmiddels was het ook begonnen met regenen en was het uitzicht sowieso al niet fantastisch. De wandeling is dus een beetje in het water gevallen (geen grappige woordgrap). Ergens halverwege moesten we de going-to-the-sun road oversteken en aan de overkant hoorden we het geluid van heel veel water. Daar liepen we over een krachtige waterval heen. De weg erna was nog wel de moeite waard, langs de rivier. Daarna kwamen we wederom op de going-to-the-sun road en liepen we terug naar de auto. Dit was nog een behoorlijk lang stuk. Ergens hebben we iets niet helemaal goed gedaan of hebben we wellicht van een andere trail een stuk extra gelopen, want aan het einde van de rit hebben we bijna 9 km gelopen, in plaats van de 3 km die het had moeten zijn. Na de wandeling zijn we weer in de auto gestapt en de weg teruggereden langs Lake McDonald. Het weer werd niet bepaald beter en we waren nog klam van de regen en besloten daarom maar terug te gaan naar het motel. We maakten nog een korte stop bij Lake McDonald. Wat vreselijk jammer dat we de prachtige meren die dit park bezit niet hebben mogen aanschouwen. Dan moeten we er nog maar een keertje terugkeren!

Aangekomen in het motel kwam de moeheid van de afgelopen dagen eruit en hebben we heerlijk even een middagdutje gedaan om op krachten te komen. Toen we wakker werden zijn we nog even wat gaan eten bij Popeyes. Niet bepaald aan te raden, dus hier zullen we niet gaan terugkeren. Walter wilde graag nog een re-fill van zijn drankje hebben en aangezien de drankmachine onder behandeling was van een monteur stond er alleen een icetea automaat. Ik waarschuwde Walter dat collega's onlangs nog hadden gezegd dat je beter geen icetea in Amerika kunt nemen, want dat is gewoon koude thee met ijs erin. Absoluut niet zoals we het hier kennen. Hij trok zich niks van mijn opmerking aan en vulde zijn beker met de icetea. Hij vond het wel oké. Hij haalde me over om ook een slok te proberen. Gatverredamme! Wat is dit vies! Niet normaal. Mijn collega's hadden gelijk. Vergelijkbaar met de meest simpele thee die op de aardbol te verkrijgen is aangevuld met 5 klontjes suiker en dan koud! Echt niet te hachelen. Met de bedenker van dit misbaksel wil ik ook graag eens rond de tafel gaan zitten. Ik heb nog een hoop gesprekken te gaan geloof ik. Ook met de mensen die de kraan te dicht bij de wasbak plaatsen, zodat je je handen in een onmogelijke positie moet plaatsen om ze te wassen. Of met degene die de wc-rol op een veel te dikke wc-rol houder doet, zodat het papier na elk blaadje afscheurt, zoals in dit motel. Of met degene die de handdroger op lilliputter hoogte hangt.

Stappen gezet: 15.955 (9.8 km)
Weer: 10-12 graden, regenachtig
Afstand gereden: 140 km